ԵԹԵ ԴՈՒ ՄՈՌԱՆԱՍ ԻՆՁ

Ուզում եմ քեզ հետ անել այն, ինչ գարունն է անում բալենու ծառերի հետ

Եթե դու մոռանաս ինձ

մի բան կա,

որ ուզում եմ իմանաս:

գիտես թե ինչ է,

երբ նայում եմ

բյուրեղյա լուսնին, կարմիր ճյուղերին

դանդաղ աշնան` պատուհանից այն կողմ,

եթե հպվեմ

խարույկի

անշոշափելի մոխրին

կամ կնճռոտ մարմնին կոճղի,

ամեն ինչ քեզ է հիշեցնում,

կարծես ամեն բան, ինչ գոյություն ուներ,

հոտերը, լույսերը, մետաղները,

փոքրիկ նավակներ էին`

լողացող

իմ կղզիներից քո կղզին, ուր դու էիր ինձ սպասում:

հիմա,

եթե քիչ-քիչ դադարես ինձ սիրել,

ես էլ կդադարեմ քեզ սիրել քիչ-քիչ:

եթե հանկարծ

մոռանաս ինձ,

չփնտրես,

որովհետև ես էլ քեզ արդեն մոռացած կլինեմ:

եթե կարծում ես` սա երկար ու խելագար մի բան է,

պաստառների քամին

անցավ կյանքիս միջով,

և դու մտածեցիր

լքել ինձ ծովափին

իմ սրտի, ուր արմատներ էի ձգել,

հիշիր,

որ այդ օրը

այդ ժամին

ես զենքերս ցած կդնեմ,

ու արմատներս կգնան

ուրիշ հող փնտրելու:

բայց

եթե ինչ-որ մի օր

ինչ-որ մի ժամի

զգաս, որ ինձ համար էիր ստեղծված

դաժան քաղցրությամբ,

եթե ինչ-որ մի օր մի ծաղիկ

ցատկի շուրթերիդ մոտ` փնտրելու ինձ,

օ իմ սեր, իմ միակ,

կրակը նորից կբոցկլտա իմ մեջ,

ներսումս ոչինչ չի մարել, չի մոռացվել,

իմ սերը քո սիրով է սնվում, սիրելիս,

ու այն քո ձեռքերում կլինի այնքան,  ինչքան որ դու կապրես`

չլքելով ինձ:

© Թարգմանություն անգլերենից ` Հասմիկ Սիմոնյան

Աղբյուր՝ http://hs-poetry.blogspot.com/2012/02/blog-post_4065.html